Вы ведаеце палімер у палімернай цеплаізаляцыі?

Палімер у палімернай цеплаізаляцыйнай пліты яшчэ называюць палімерам. Палімер складаецца з даўгаланцуговых малекул з вялікай малекулярнай масай. Малекулярная маса палімера вагаецца ад тысяч да сотняў тысяч і нават мільёнаў. Большасць палімерных злучэнняў уяўляюць сабой сумесь мноства гамалогаў з рознымі адноснай малекулярнай масай, таму адносная малекулярная маса палімернага злучэння з’яўляецца сярэдняй адноснай малекулярнай масай. Высокамалекулярныя злучэнні складаюцца з тысяч атамаў, злучаных адзін з адным кавалентнымі сувязямі. Нягледзячы на ​​тое, што іх адносная малекулярная маса вельмі вялікая, усе яны звязаны простымі структурнымі адзінкамі і паўтаральнымі спосабамі.

Малекулярная маса палімера вагаецца ад некалькіх тысяч да некалькіх сотняў тысяч ці нават некалькіх мільёнаў, а колькасць якія змяшчаюцца атамаў звычайна перавышае дзесяткі тысяч, і гэтыя атамы злучаныя кавалентнымі сувязямі.

Высокамалекулярнае злучэнне мае вялікую малекулярную масу, а міжмалекулярная сіла моцна адрозніваецца ад сілы малых малекул, таму яно валодае унікальнай высокай трываласцю, высокай трываласцю і высокай эластычнасцю. Калі атамы палімернага злучэння злучаюцца ў доўгую лінейную малекулу, гэта называецца лінейным палімерам (напрыклад, малекула поліэтылену). Гэты палімер можна расплавіць пры награванні, а таксама раствараць у прыдатным растваральніку.

Калі атамы ў палімерным злучэнні злучаныя ў лінейную форму, але маюць доўгія галіны, іх таксама можна расплавіць пры награванні і раствараць у прыдатным растваральніку. Калі атамы ў палімерным злучэнні злучаюцца ў сетку, гэты палімер таксама называюць аб’ёмным палімерам, таму што, як правіла, гэта не плоская структура, а трохмерная структура. Целападобны палімер не можа расплавіцца пры награванні, а можа толькі стаць мяккім; ён не можа растварацца ні ў адным растваральніку, а можа набракаць толькі ў некаторых растваральніках.

Высокамалекулярныя злучэнні існуюць у вялікіх колькасцях у прыродзе, і такія палімеры называюцца прыроднымі палімерамі. У біялагічным свеце вавёркі і цэлюлоза, якія складаюць арганізм; нуклеінавыя кіслоты, якія нясуць біялагічную генетычную інфармацыю; крухмал у харчовых прадуктах, бавоўна, поўсць, шоўк, каноплі, дрэва, гума і інш., якія з’яўляюцца сыравінай для адзення, – гэта прыродныя палімеры. У небіялагічным свеце, такім як палявы шпат, кварц, алмаз і г.д., усе з’яўляюцца неарганічнымі палімерамі.

Прыродныя палімеры могуць быць хімічна апрацаваны ў вытворныя прыродных палімераў, тым самым змяняючы іх прадукцыйнасць апрацоўкі і зручнасць выкарыстання. Напрыклад, нітрацэлюлоза, вулканізаваны каўчук і г. д. Важнае месца ў палімернай навуцы займаюць палімеры, цалкам сінтэзаваныя штучнымі метадамі. Гэты выгляд макрамалекул вырабляецца адной або некалькімі малымі малекуламі ў якасці сыравіны праз рэакцыю полімерызацыі далучэння або рэакцыю палімерызацыі кандэнсацыі, таму яе таксама называюць палімерам. Невялікія малекулы, якія выкарыстоўваюцца ў якасці сыравіны, называюцца манамерамі, такімі як поліэтылен (палімер) з этылену (манамер) праз палімерызацыю адыгрышу; з этыленгліколю (монамер) і тэрэфталевай кіслаты (монамер) праз рэакцыю полікандэнсацыі Адукуе поліэтылентэрафталат (палімер).

Структуру палімера можна падзяліць на структуру ланцуга, структуру сеткі і структуру цела.