Хулосаи дониши умумии нигоҳдорӣ аз хунуккунандагон

Аввал ин ки хунуккунӣ “ба мушкилот майл надорад”.

Ҳамчун таҷҳизоти мураккаб ва хунуккардашуда, хунуккунакҳо метавонанд дар давоми раванди истифода нигоҳдории мунтазам, оқилона ва илмиро кафолат диҳанд, ба шарте ки онҳо аксар вақт сифати худро кафолат диҳанд.

Дуюм, нокомии фишори баланд, ки аксар вақт дар хунуккунӣ рух медиҳад, ба нигоҳдорӣ ниёз надорад.

Нокомии фишори баланд нокомии дарозмуддати хунуккунӣ мебошад. Мушкилоти фишори баланди хунуккунӣ аксар вақт зуд-зуд рух медиҳад. Ин маънои онро надорад, ки хунуккунӣ мӯътадил кор карда наметавонад. Чиллер метавонад дар ҳолати нокомии фишори баланд кор кунад ва нигоҳдорӣ талаб намекунад. , Ихтилоли фишори баланди хунуккунӣ аксар вақт аз сабаби нокомии нигоҳдории мунтазам ё ҷиддӣ ва илмӣ ба амал меояд, ки боиси ифлос шудани конденсатор ва бухоркунанда мегардад. Он инчунин метавонад аз мушкилоти дигари хунуккунӣ ба вуҷуд ояд, аммо он метавонад кори мӯътадилро нигоҳ дорад. Аммо, самаранокии хунуккунӣ ва иқтидори хунуккунии хунуккунӣ коҳиш меёбад ва сарборӣ зиёд мешавад.

Сеюм омадани зимистон аст. Баъзе ширкатҳо ба истифодаи хунуккунӣ ниёз надоранд ва бояд “ҷамъ кунанд”.

Ба сабаби тадриҷан хунук шудани ҳаво ва фаро расидани зимистон, шояд баъзе ширкатҳо дигар ба истифодаи хунуккунӣ ниёз надошта бошанд, аммо ҳангоми истифода нашудан онҳо наметавонанд онро танҳо гузоранд. Баръакс, хунуккунандаро дар зери хомӯшии тӯлонӣ тоза кардан лозим аст, хусусан оби хунуккунанда ва оби хунукшударо тоза кардан, бодиққат холӣ кардан ва таъмини барқро қатъ кардан лозим аст.

Агар лозим бошад, усулҳои махсусро барои изолятсия нигоҳ доштани агрегати асосии хунуккунӣ бояд ба кор бурд, то ки ҳангоми истифодаи муқаррарӣ дар соли оянда ба таври муқаррарӣ оғоз нашавад ва ба осеби хунуккунӣ ва дигар мушкилот ва камбудиҳо дар фасли зимистон роҳ надиҳанд.