Daar is oor die algemeen die volgende vereistes vir staal vir induksie verharding.

(1) Die koolstofinhoud van staal word bepaal deur die werksomstandighede van die onderdele, wat kan wissel van 0.15% tot 1.2%. Dit is die mees basiese vereiste en die prosesvereistes kan deur induksieverhitting nagekom word.

(2) Die staal moet ‘n neiging hê dat die austenietkorrels nie maklik is om te groei nie. Oor die algemeen is die induksieverhittingstyd relatief kort, en die korrels is nie maklik om te groei nie, maar die verhittingstemperatuur is relatief hoog.

(3) Die staal moet sover moontlik ‘n fyn en eenvormige oorspronklike struktuur hê. Die staal kan fyn austenietkorrels en ‘n hoër toelaatbare verhittingstemperatuur by verhitting verkry, wat veral belangrik is by induksieverhitting, want induksieverhitting is moeiliker om die temperatuurspesifikasie korrek te beheer as oondverhitting, en die verhitte temperatuur is hoër. hoog.

(4) Vir algemene induksiehardende staal is dit beter om die korrelgrootte by graad 5 tot 8 te beheer.

(5) Geselekteerde koolstofinhoud. Vir sommige belangrike onderdele soos krukasse, nokasse, ens., wanneer staalgrade gekies word, word bykomende vereistes vir geselekteerde koolstofinhoud dikwels voorgehou. Staal 0.42% ~ 0.50%) word verminder tot 0.05% reeks (soos 0.42% ~ 0.47%), wat die impak van veranderinge in koolstofinhoud op krake of veranderinge in verharde laagdiepte kan verminder.

1. Dieptevereistes van ontkolingslaag van koudgetrekte staal. Wanneer koudgetrekte staal vir induksieverharding gebruik word, is daar vereistes vir die diepte van die totale ontkolingslaag op die oppervlak. Oor die algemeen is die totale ontkolingslaagdiepte aan elke kant minder as 1% van die staafdeursnee of die dikte van die staalplaat. Die hardheid van die koolstof-uitgeputte laag na blus is baie laag, dus moet die koudgetrekte staal van die koolstof-uitgeputte laag afgemaal word voordat die blushardheid getoets word.